Maar de Here staat niet toe dat Jona zijn dienst weigert. Terwijl de profeet rustig ligt te slapen in het schip breekt een alles verpletterende storm los. Jona wordt overboord gegooid en door een vis weer op het juiste pad gezet. Daar gaat Jona, richting Irak. Hij is zendeling tegen wil en dank.

Jona trekt Ninevé in, de reusachtige metropool. En waar Jona al bang voor was, gebeurt.  Zijn onheilsprofetie blijft niet zonder gevolgen. De Ninevieten komen tot bekering. 120.000 mensen hullen zich in zak en as. En de Here? Hij ziet dat de mensen zich bekeren en Hij krijgt berouw. Tot grote ergernis van Jona.
“Ach Here, heb ik het niet gezegd toen ik nog thuis was? Dáárom wilde ik toen naar Tarsis vluchten. Ik wist het wel: U bent een God die genadig is en liefdevol, geduldig en trouw, en bereid tot vergeving.”

Wonderlijk is dat. Dat de Jere God zo enorm veel geeft om zijn opstandige schepselen. Hij gaf zijn Zoon! Hij heeft oog voor kleine mensen, zelfs de dieren ontsnappen niet aan zijn aandacht. Hij heeft geduld met Ninevieten, met Jona, met u, jou en mij, met de mensen om ons heen.

Ook wij hebben van God de opdracht gekregen om onze omgeving te waarschuwen. We mogen onze buren wijzen in de richting van Gods liefdevolle armen. Elk in onze eigen omgeving: het dorp of de stad waarin je woont.
Hoe groot is je hart voor de mensen om je heen? Ikzelf heb vaak de neiging om voor m’n missie op de vlucht te slaan. Lig jij misschien ook te slapen, midden in deze woelige wereld, waar het slecht mee dreigt af te lopen? Of zit je op een heuvel, buiten de stad, te wachten op wat komen gaat?

Jona kreeg van God een tweede kans. hij mocht het onwillige instrument zijn dat God voor zijn verlossende werk wilde gebruiken. God gebruikt zwakke mensen om machtige dingen te doen. Bid of de Here met onze steden wil zijn. En laten we vooral niet voor onze missie op de vlucht slaan.